Total Pageviews

Friday, January 13, 2012

“Some important questions for KAURS”

                                            
“Some important questions for KAURS”
NOTE  : We stands only for “Sikh Women”.
1.       Are we forgetting our unique history and tradition?
2.       Are we having a pure life style and good moral character as Sikh women have in sikh history?
3.       Are we willing to become so called Gursikh mothers, sisters and daughters?
4.       Are we really the daughter of “Mata Guri” and “Mata Bhago” ji?
5.       Are we getting the sikh history and gurbani teachings froms our elders?
6.       Are we loyal to our parents and freedom given by them?
7.       After becoming doctors, engineers, KAS, IAS etc., How many of us are faithful against our responsibilities and our religion?
8.       Do we get any lesson from the attack on Sri Darbar Sahib, Akal Takhat, Amritsar in June 1984 and November 1984, Genocide Killings?
9.       These are few important question which must be taken into concern. Stand in front of mirror and conversate with yourself about these queries and think where do we stand? What do we gain and what are we losing?
Volunteer Kaurs” The one and only organization of women which is trying to unite each sikh women in a single platform to discuss their thoughts and querries.
“Main Motto of Volunteer Kaurs”
1.    Sikh women who are not financially strong and want to study more but have not much sources. This organization will provide and help then in their reasonable way.
2.    To aware sikh girls about the importance and meanings of Sikhism and free them from manmatt and karamkands.
3.    To aware them about yhe religious and social disactivities and remedes.
4.    To help poor sikh families financially in their daughters marriage ceremonies.
5.    To help poor but educated Sikh girls in easily getting job and in employment.
So, there is a appeal to all women of Sikh Society to join “VOLUNTEER KAURS” for the good will of their family as well as for the Sikh society and at last must share your views.   

Thursday, January 12, 2012

Lohri is not a Sikh festival

Lohri is not a Sikh festival

It is an Indian festival of fire in which fire is worshipped. It is usually celebrated to commemorate the birth of a male child alone. It is not celebrated on the birth of a girl
as she is not considered important. Thus, it cannot be a Sikh festival as it discriminates.

Also, Sikhs do not worship fire. Unfortunately, many misguided people do worship fire or Lohri because of its strong links to Punjabi culture. The birth of a daughter or son is equally joyous for Sikhs. The practise of giving sweets and celebrating Lohri only on the birth of a boy alone is a taboo for Sikhs and is entirely contrary to the Sikh way of life.
Lohri favours the male off spring and clearly discriminates against females. On the other hand, unhealthy traditions and rituals such as Rakhee, Lohri, Kurva Chauth, they are not in concern with the Sikh way of life.

ਲੋਹੜੀ ਸਿੱਖ ਤਿਉਹਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ


ਅਜ ਬਹੁਤੇ ਸਿੱਖ ਇਸ ਤਿਉਹਾਰ ਤੇ ਬਹੁਤ ਰੀਝੇ ਹੋਏ ਨਜ਼ਰ ਆਉੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਇਹ ਸਾਡੇ ਕਾਕੇ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਲੋਹੜੀ ਹੈ। ਏਹ ਤਿਉਹਾਰ ਸਿਰਫ ਲੜਕੇ ਦੇ ਜਨਮ ਤੇ ਹੀ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਲੜਕੀ ਦੇ ਜਨਮ ਤੇ ਨਹੀਂ। ਗੁਰਮਤਿ ਇਸ ਗਲ ਨੂੰ ਪਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਗੁਰਮਤਿ ਅਨੁਸਾਰ ਮੁੰਡੇ, ਕੁੜੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਸਾ ਦੀ ਵਾਰ ਵਿਚ ਲਿਖਦੇ ਹਨ “ਸੋ ਕਿਉ ਮੰਦਾ ਆਖਿਐ ਜਿਤੁ ਜੰਮਹਿ ਰਾਜਾਨ॥” (ਪੰਨਾ 473) ਸਿੱਖੀ ਵਿਚ ਮੁੰਡੇ, ਕੁੜੀ 'ਚ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਰਖਿਆ ਗਿਆ। ਸੋ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਏਹ ਲੋਹੜੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮਨਾਉਣ ਚਾਹੀਦਾ।
ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਗੁਰੂ ਦਾ ਦਵਾਰਾ, ਜਿਥੇ ਅਸੀਂ ਗੁਰਮਤਿ ਸਿੱਖਣ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਸੋ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਤਾਂ ਏਹੋ ਜਿਹਾ ਤਿਉਹਾਰ ਜੇਹੜਾ ਗੁਰਮਤਿ ਵਿਰੋਧੀ ਹੋਵੈ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਮਨਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਲੋਹੜੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿਚ ਯੱਗਾਂ ਦੇ ਅਰੰਭ ਦਾ ਸੂਚਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਗਨੀ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਜੀਭ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਹਰੇਕ ਯੱਗ ਅਗਨੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਅਰੰਭ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਥੇ ਅੱਗ ਬਾਲ ਕੇ ਉਸ ਵਿਚ ਰਿਉੜੀਆਂ, ਚਿੜਵੜੇ, ਮੂੰਗਫਲੀ ਆਦਿ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਅੰਨ ਦੀ ਆਹੂਤੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਸਤਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦਿ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਗੁਰਮਤਿ ਵਿਰੋਧੀ ਹੈ। ਅਕਾਲ ਪੁਰਖੁ ਦੀ ਪੂਜਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨੀ ਗੁਰਮਤਿ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਧਰਮ ਵਿਚ ਹੋਵੇਗੀ।

‘ਊੜੇ’ ਨਾਲ਼ ਕਮਾਈ! ‘ਜੂੜੇ’ ਨਾਲ਼ ਬੇ-ਵਫ਼ਾਈ !!

ਊੜੇਨਾਲ਼ ਕਮਾਈ! ਜੂੜੇਨਾਲ਼ ਬੇ-ਵਫ਼ਾਈ !!
ਇੱਕ ਨਾਮਵਰ ਸਿੱਖ ਰਾਗੀ-ਢਾਡੀ ਦਾ ਨੌਜਵਾਨ ਲੜਕਾ ਗਾਇਕ ਕਲਾਕਾਰਬਣ ਗਿਆ। ਇਸ ਰਾਹੇ ਪੈਣ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪੌੜੀ, ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਕੁੱਝ ਕੁ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪੇ ਸਿਰਜ ਲਈ ਹੋਈ ਹੈ, ਉਸ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਪਾਰ ਕਰ ਲਈ। ਭਾਵ ਮੂੰਹ-ਸਿਰ ਸਫਾ ਚੱਟ! ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸਟੇਜਾਂ ਉੱਪਰ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਜੋਸ਼ੀਲੇ ਢੰਗ ਨਾਲ਼ ਸੁਣਾਉਣ ਵਾਲ਼ੇ ਬਾਪ ਨੇ ਬੁਰਾ ਤਾਂ ਮਨਾਇਆ, ਪਰ ਪੁੱਤ ਰਾਜ ਮਲੇਛ ਰਾਜਵਾਲ਼ੀ ਕਹਾਵਤ ਚੇਤੇ ਕਰ ਕੇ ਸਬਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰ ਲਿਆ। ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਰਾਗ ਤਾਂ ਵਿਰਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੋਰ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਨਾਲ਼ ਚੰਗੀ ਗੁੱਡੀ ਚੜ੍ਹ ਗਈ।। ਰਾਗੀ ਬਾਪ ਨੇ ਜਦੋਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਹੁਣ ਆਪਣੀਆਂ ਚੋਪੜੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਵਰਗੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਕੋਠੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਵੀ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਹੈ । ਗਲ਼ ਵਿੱਚ ਮੋਟੀ ਸਾਰੀ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚੇਨੀਂ ਨਾਲ਼ ਖੰਡਾ ਵੀ ਲਟਕਾਈ ਫਿਰਦਾ ਹੈ । ਤਦ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੌਕਾ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਲਾਕਾਰ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪਤਿਆਉਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਆਖਿਆ-
ਕਾਕਾ, ਸੁੱਖ ਨਾਲ਼ ਹੁਣ ਦਾਤੇ ਦੀ ਤੇਰੇ ਤੇ ਫੁੱਲ ਕਿਰਪਾ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ, ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਰੱਬ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਤੈਂਨੂੰ ਘੋਨ-ਮੋਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਪੁੱਤਰਾ, ਅਸੀਂ ਖਾਨਦਾਨੀਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਿੱਖ ਹਾਂ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਮੈਂ ਦੇਸਾਂ ਪ੍ਰਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ। ਲੋਕ ਮੈਂਨੂੰ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਣਗੇ? ਸੋ ਪੁੱਤ, ਮਿੰਨਤ ਦੀ ਗੱਲ ਐ, ਹੁਣ ਤੂੰ ਭੁੱਲ ਬਖਸ਼ਾ ਕੇ ਦਾਹੜੀ ਕੇਸ ਰੱਖ ਲੈ!ਬਾਪ ਨੇ ਘਿਗਿਆਈ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚਲੀ ਸਿੱਖੀ ਦੀ ਨਿੱਘਰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹਾਲਤ ਦਾ ਵੀ ਵਾਸਤਾ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਲੜਕੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਆ।
ਮੋਹਰਿਉਂ ਮਾਰਦੀ ਮੱਝ ਵਾਂਗ ਚਾਰੇ ਖੁਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕਲਾਕਾਰਕੜਕਿਆ- ਕਿਆ ਸਿੱਖੀ ਸਿੱਖੀ ਕਰੀ ਜਾਨੈਂ ਤੂੰ ਬੁੜ੍ਹਿਆ !......ਤੈਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਚ ਉਂਨੀਂ ਕਮਾਈ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਹੋਣੀਂ, ਜਿੰਨੀਂ ਮੈਂ ਇੱਕ- ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਰ ਲਈ ਹੈ! ……ਹਾਲੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫਲਾਣੀਂ ਮਿੱਸ …… ਨਾਲ਼ ਵੀਡੀਉ ਐਲਬਮ ਕੱਢਣੀਂ ਐਂ, ਫਿਰ ਹੋਰ ਦੇਖੀਂ ਵਾਰੇ ਨਿਆਰੇ ਹੁੰਦੇ!!
ਕਮਲ਼ਿਆ ਮਾਇਆ ਤਾਂ ਕੰਜਰਾਂ ਕੋਲ਼ ਵੀ ਬਥੇਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਾਲ਼ਾ ਹੀ ਧੰਦਾ ਕਰ……ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਭਰ ਦੀ ਕੀਤੀਕੱਤਰੀ ਨੂੰ, ਔਲਾਦ ਵਲੋਂ ਮਾਇਆ ਦੇ ਫ੍ਹੀਤੇ ਨਾਲ਼ ਨਾਪਣ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋਏ ਬਾਪ ਦੇ ਕੰਠ ਚੋਂ ੳਠਿਆ ਉਕਤ ਅਧੂਰਾ ਵਾਕ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਆਉਂਦਾ ਆਉਂਦਾ ਦਮ ਤੋੜ ਗਿਆ। ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਖਿਡਾਰੀ ਵਾਂਗ ਨਿੰਮੋਂ-ਝੂਣਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਪਿਉ ਨੇ ਇੱਕ ਤਰਲਾ ਹੋਰ ਕੱਢਿਆ, “ਚੱਲ ਫੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦਾਹੜੀ ਰੱਖ ਕੇ ਪੱਗ ਤਾਂ ਬੰਨ ਲਿਆ ਕਰ, ਤੂੰ ਸਿੱਖ ਦਾ ਪੁੱਤ ਐਂ!ਹੁਣ ਕਲਾਕਾਰ ਪੁੱਤ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਭਲੇਮਾਣਸੀਦਿਖਾ ਗਿਆ …… ਬਰੂ ਚੜ੍ਹੇ ਪਸ਼ੂ ਵਾਂਗ ਲਾਲ ਅੱਖਾਂ ਕਰ ਕੇ ਪਿਉ ਵੱਲ ਸਿਰਫਘੂਰ ਕੇ ਦੇਖਿਆ , ਕਿਹਾ ਕੁੱਝ ਨਾ।
ਥੋੜ੍ਹੇ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਟੀ.ਵੀ. ਚੈਨਲ ਤੇ ਇਹੋ ਹਰਦਿਲ ਅਜ਼ੀਜ਼ਗਾਇਕ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਚਪੜ ਚਪੜ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ - ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਰੱਬ ਵਰਗੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਦਿਆਂ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੂਜਯ ਪਿਤਾ ਜੀਦੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਸਦਕਾ ਇਸ ਮੁਕਾਮਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹਾਂ…… ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੋਹ ਭਰਿਆ ਨਿੱਘਾ ਥਾਪੜਾ ਮਿਲ਼ਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਮੈਂ ਸੰਗੀਤ ਵੱਲ ਰੁਚਿਤ ਹੋਇਆ ਹਾਂ"
ਐਂਕਰ ਵੱਲੋਂ ਪੁੱਛੇ ਗਏ ਸਵਾਲ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕੀ ਦੇ ਪਿੜ ਵਿੱਚ ਕੁੱਦਣ ਦਾ ਸਬੱਬ ਕੀ ਬਣਿਆ? ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਤੇ ਕੰਡੇਰਨੇ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹੇ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਵਾਲ਼ਾਂ ਉੱਪਰ ਫਿਲਮੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਹੋਇਆਂ ਗਾਇਕ ਜੀ ਫੁਰਮਾਉਣ ਲੱਗੇ-
ਦੇਖੋ ਜੀ, ਕਿੱਡੀ ਨਮੋਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਐ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪੰਜਾਬੀ ਆਪਣੀਂ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਭੁੱਲਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਗੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲ ਕੇ ਅਕ੍ਰਿਤਘਣ ਬਣੇ ਹੋਏ ਹਾਂ। ਇਸ ਰੁਝਾਨ ਨੂੰ ਠੱਲ੍ਹ ਪਾਉਣ ਲਈ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕੀ ਦਾ ਖੇਤਰ ਚੁਣਿਆਂ। ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਦਾ ਮੁਦਈ ਹਾਂ- ਆਪਣੀ ਮਾਤ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਰਪਿਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹਾਂ…… ਸ਼ਿਅਰ ਹੈ –‘ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਜੇ ਭੁੱਲ ਜਾਉਗੇ, ਕੱਖਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਰੁਲ਼ ਜਾਉਗੇ!ਇਹ ਸਤਰਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਐਂਕਰ ਦਾ ਸਿਰ ਵੀ ਝੂਮਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ।
ਪਿਤਾ ਪੁਰਖੀ ਧਰਮ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ-ਕਸ਼ੀ ਕਰ ਚੁੱਕੇ, ਪਰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਚਿੰਤਾਵਿੱਚ ਗ੍ਰਸੇ ਪਏ ਇਸ ਗਾਇਕ ਦੀ ਗਾਇਕੀ ਦੇ ਨਮੂੰਨੇ ਵਜੋਂ, ਜਿਹੜਾ ਵੀਡਿੳੇ ਕਲਿੱਪ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ, ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਦੋ-ਅਰਥੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਹੋਰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਨਾਲ਼ ਮੇਲ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾਂਦਾ। ਹਾਂ, ਉਸ ਨੂੰ ਬੇ ਹਯਾਈ ਦਾ ਨੰਗਾ ਨਾਚ ਜ਼ਰੂਰ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਇਹ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਇਸ ਕੱਲੇ ਕਹਿਰੇ ਗਾਇਕ ਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਥੋੜ੍ਹੇ ਬਹੁਤੇ ਫੇਰ ਬਦਲ ਨਾਲ਼, ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਗਾਇਕਾਂ ਤੇ ਢੁਕਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਬੰਧ ਸਿੱਖ ਘਰਾਣਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਹੈ ਜਾਂ ਸੀ। ਅਜਿਹੇ ਗਾਇਕ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਪਾਸਪੋਰਟਾਂ ਉੱਪਰ ਅੰਕਿਤ ਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚਸਿੰਘਸ਼ਬਦ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ, ਪਰ ਫੋਟੋਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋਈਆਂ ਪੱਗਾਂ-ਦਾਹੜੀਆਂ, ਇਹੀ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖੀ ਸਰੂਪਤੋਂ ਬੇਮੁਖ ਹੋ ਕੇ, ਬੱਸ, ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਨਾਮਾ ਅਤੇ ਨਾਮ ਕਮਾਉਣ ਦੀ ਘੂਕੀ ਚੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਕਈਆਂ ਦੀ ਬੱਲੇ ਬੱਲੇ, ਕਈਆਂ ਦੀ ਥੱਲੇ ਥੱਲੇ ਅਤੇ ਬਹੁਤੇ ਕਰਮਾ ਮਾਰੇ ਵਿੱਚ-ਵਿਚਾਲ਼ੇ ਜਿਹੇ ਰੀਂਘੜ-ਫੀਂਘੜ ਕੇ ਆਪਣਾ ਤੀਰ-ਤੁੱਕਾ ਚਲਾਈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਕਵੀਸ਼ਰੀ ਨੁਮਾ ਗਾਇਕੀ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਕੁ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ ਬਣਾ ਕੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋਏ ਦੋ ਗਾਇਕ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵੀਡਿਉ ਕਲਿਪ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਈ-ਮੇਲ ਰਾਹੀਂ ਭੇਜੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨੇ ਸਾਰੰਗੀ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਨੇ ਢੱਡ ਫੜੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਵਾਰਗਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੱਡਾਮੁਸਕੁਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਦੱਸਦਾ ਹੈ- ਪੂਰੇ ਛੱਬੀ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਇਸ ਰੂਪ ਵਿੱਚ (ਭਾਵ ਢੱਡ ਸਾਰੰਗੀ ਨਾਲ਼) ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਹਾਂ…… ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਕਾਲਜ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਇਸੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਸਟੇਜਾਂ ਤੇ ਗਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂਲਉ ਹੁਣ ਪੇਸ਼ ਹੈ…!”


Monday, January 9, 2012

ਸਾਡੀ ਕਿਰਪਾਨ ਛੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ, ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਇਆ

ਸਾਡੀ ਕਿਰਪਾਨ ਛੋਟੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ, ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਤ੍ਰਿਸ਼ੂਲ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਇਆ
ਪੰਥ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨੋਂ ਤੇ ਪ੍ਰਚਾਰਕੋ ! ਗਿਆਨ ਖੋਜ ਤੇ ਚਰਚਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਅਸੀਂ ਅਪਣੇ ਹੀ ‘ਸ਼ਬਦ ਗੁਰੂ’ ਦੇ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ‘ਨਕਲੀ’ ਕਹਿ ਕਹਿ ਕੇ ਆਪਣੀ ਵਿਦਵਤਾ ਦੇ ਝੰਡੇ ਗੱਡਣ ਵਿੱਚ ਰੁਝੇ ਹਾਂ, ਉਨਾਂ ਨੇ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ‘ਐਡਮ ਬ੍ਰਿਜ’ ਨੂੰ ‘ਰਾਮ ਸੇਤੂ’ ਐਲਾਨ ਕੇ ਉਸ ਤੇ ਵੀ ਆਪਣਾ ਹੱਕ ਜਮਾਂ ਲਿਆ। ਸਾਡੇ ਵਿਦਵਾਨ ਅਪਣੀ ਹੀ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਂਦ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਨੂੰ ‘ਨਕਲੀ ਅਕਾਲ ਤਖਤ’ ਤੇ ‘ਅੱਡਾ’ ਕਹਿ ਕਹਿ ਕੇ ਆਪ ਹੀ ਹਾਸੇ ਦੇ ਪਾਤਰ ਬਣ ਰਹੇ ਨੇ, ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕੌਮ ਤੇ ਸਿੱਖ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦਾ ਮਖੌਲ ਉਡਵਾ ਰਹੇ ਨੇ। ਉਨਾਂ ਨੇ ਅਪਣੀ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਪਾਰਕਾਂ ਵਿਚ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਅਗਲੇ ਸੌ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ‘ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰ’ ਬਨਾਉਣ ਦੀ ਨੀਤੀ ਤੈ ਕਰ ਲਈ ਹੈ, ਨਿਕਰ ਪਾਕੇ ਉਹ ਉਥੇ ਸਿਰਫ ਯੋਗਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਸਾਡੇ ਰਾਗੀ ‘ਸਾਂਝੀ ਵਾਲਤਾ’ ਦਾ ਰਾਗ ਅਲਾਪਦੇ ਰਹੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡੀ ਨਵੀਂ ਪਨੀਰੀ ਦਾ ‘ਹਿੰਦੂਕਰਣ’ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਪਣੇ ਕਰਮਕਾਂਡਾਂ ਵਿੱਚ ਰਲ ਗਡ ਕਰ ਲਿਆ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਰੁਝੇ ਰਹੇ, ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ‘ਨਕਲੀ ਬੀੜ’ ਕਹਿ ਕੇ ਅਪਣੀ ਹੋਛੀ ਵਿਦਵਤਾ ਦਾ ਮੁਜਾਹਿਰਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ, ਉਨਾਂ ਨੇ ਝੂਠੇ ਅਵਤਾਰਵਾਦ ਤੇ ਦੇਵੀ ਉਸਤਤ ਵਾਲੇ ਅਸ਼ਲੀਲ ਕੂੜ ਗ੍ਰੰਥ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸਾਡੇ ਦੋ ਤਖਤਾਂ ਤੇ ਕਰਵਾ ਦਿਤਾ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਵੀ ਤੇ ਇਹ ਹੀ ਨੇ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਉਲਝੇ ਰਹੋ, ਤੇ ਅਸੀ ਆਪਣਾਂ ਕੰਮ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਰਹੀਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ‘ਧਾਰਮਿਕ ਵਿੰਗ’ ਇਹ ਤੈਅ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਕੋਣ ਹੋਵੇਗਾ, ਸਾਡਾ ਮੁਖ ਮੰਤਰੀ ਤੈ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦਾ ਜਥੇਦਾਰ ਤੇ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਕੌਣ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਰਮ ਸਿਆਸਤ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਸਾਡੀ ਚੰਦਰੀ ਸਿਆਸਤ ਧਰਮ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੀ ਹੈ।


ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਚਾਰਕ, ਆਸਾ ਕੀ ਵਾਰ ਦੇ ‘ਮਾਣਸ ਖਾਣੇ (ਆਂ)’ ਤੇ ‘ਜਗਤ ਕਾਸਾਈ (ਆਂ)’ ਦਾ ਮਤਲਬ, ਕੌਮ ਨੂੰ ਤਿਨ ਸੌ ਸਾਲਾਂ ਵੀ ਸਮਝਾ ਨਹੀਂ ਸਕੇ ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤੇ ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਤੇ ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਰਹੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਜਗਤ ਕਾਸਾਈ (ਆਂ)’ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਇਸ ਫਲਸਫੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲਿਆ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਤ ਵਿਚ ਜਜਬ ਕਰ ਲੈਣ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ 200 ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਲੀਕ ਲਿਆ। ਉਹ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕੇ ਜੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ‘ਮਾਣਸ ਖਾਣੇ’ ਤੇ ‘ਜਗਤ ਕਸਾਈ’ ਦੇ ‘ਸਭਿ ਫੋਕਟ ਨਿਸਚਉ ਕਰਮੰ॥’ ਦੀ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਤੇ ਸਾਡੀ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣੀ ਹੈ। ਵਕਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹੀ ਉਨਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਮਤ ਵਿਚ ਜਜਬ ਕਰ ਲੈਣ ਦੀ ਨੀਤੀ ਤੈਆਰ ਕਰ ਲਈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਚੁਕੇ ਹਨ। ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ ਸਾਹਿਬ ਜੋ ‘ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਤੇ ਪੂਰੀ ਲੋਕਾਈ ਦੀ ਚਾਦਰ’ ਸਨ, ਉਨਾਂ ਨੂੰ ‘ਹਿੰਦ ਦੀ ਚਾਦਰ’ ਕਹਿ ਕੇ ਉਨਾਂ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਤੇ ਸੀਮਿਤ ਕਰ ਦਿਤਾ ਗਇਆ।
ਅਸੀ ਆਪਣੇ ਹੀ ਗੁਰੂਆਂ ਨੂੰ ‘ਗੁਰੂ’ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਹੋ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਤੇ ਉਸ ਬੇਲੋੜੀ ਬਹਿਸ ਵਿਚ ਪਏ ਹਾਂ ਕੇ ‘ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ’ ਨੂੰ ‘ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ’ ਕਹਿਨਾਂ ਜਾਇਜ ਹੈ ਕਿ ‘ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ’। ਕੌਮ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨੋਂ ਤੁਸੀਂ ਲਗੇ ਰਹੋ ਇਸ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਨਿਰਣੈ ਕਰ ਲਵੋ ਤੇ ਕੌਮ ਨੂੰ ਦਸ ਦਿਆ ਜੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂਆਂ ਨੂੰ ਕੀ ਕਹਿਣਾਂ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤੇ ਕਦੋਂ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿਤਾ ਕੇ ਨੌ ਗੁਰੂ ਤੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਹੀ ਗੁਰੂ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਹੀ ਸਨ। ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਕੋਈ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਹੀ ਗੁਰੂ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਵੇਦਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀ ਬਾਣੀ ਦਾ ਉਤਾਰਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਰਹਿਤ ਮਰਿਆਦਾ ਵਿਚ 90 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸੋਧਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ, ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤੇ 10 ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਪਣੀ ਬਣਾਈ ‘ਰਹਿਤ ਮਰਿਯਾਦਾ’ ਵੀ ਛਾਪ ਕੇ ਸਾਡੀ ਨਵੀਂ ਪਨੀਰੀ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਪਕੜਾ ਦਿਤੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਾਫ ਤੌਰ ਤੇ ਇਹ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਹਜੂਰੀ ਵਿਚ ਅਰਦਾਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ‘ਵੰਦੇ ਮਾਤਰਮ’ ਦਾ ਗਾਇਨ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਜਿਥੇ ਗੁਰੁ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਹਜੂਰੀ ਮੁਮਕਿਨ ਨਾਂ ਹੋਵੇ, ਉਥੇ ਰਾਮ ਚੰਦਰ ਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਰਖ ਕੇ ਅਰਦਾਸਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ (ਉਨਾਂ ਦੀ ਇਸ ਰਹਿਤ ਮਰਿਯਾਦਾ ਦੀ ਫੋਟੋ ਸਕੈਨ ਕਰਕੇ ਵਿਸਤਾਰ ਨਾਲ ਅਗਲੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਲੇਖ ਵਿਚ ਜਿਕਰ ਕੀਤਾ ਜਾਏਗਾ, ਇਸ ਦੀ ਇਕ ਔਰਿਜਨਲ ਕਾਪੀ ਦਾਸ ਕੌਲ ਮੌਜੂਦ ਹੈ, ਜੋ ਕਾਨਪੁਰ ਵਿਚ ਆਰ.ਐਸ. ਐਸ. ਦੇ ਸਤਵੇਂ ਅਧਿਵੇਸ਼ਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵਡੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਵੰਡੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਮਾਈਨਾਰਟੀ ਕਮੀਸ਼ਨ ਦਾ ਮੁਖੀ ਤਰਲੋਚਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਬਾਦਲ ਦੇ ਊਕਾਰ ਸਿੰਘ ਥਾਪਰ ਨੇ ਵੀ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤੇ ਪੰਥ ਵਿਰੋਧੀ ਲੈਕਚਰ ਦਿਤੇ। ਦਾਸ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪੰਥ ਵਿਰੋਧੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵੇਖਣ ਲਈ ਉਥੇ ਇਕਲਾ ਹੀ ਮੌਜੂਦ ਸੀ।
ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਇਕ ਲੇਖ ਇਥੇ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁਖ ਹਿੰਦੀ ਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਛਪਿਆ ‘ਆਰ .ਐਸ. ਐਸ ਕਾ ਫਲਾਪ ਸ਼ੋ’।) ਅਸੀ ਇਹ ਕਹਿ ਕਹਿ ਕੇ ਨਹੀਂ ਥਕਦੇ ਕੇ ‘ਸ਼ਰਮ ਸੀ ਆਤੀ ਹੈ ਇਸੇ ਵਤਨ ਕਹਿਤੇ ਹੁਏ’, ਉਨਾਂ ਕਹਿਆ ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਆਉਦੀ ਹੈ, ਫੇਰ ਲਾਂਬ੍ਹੇ ਹੋ ਜਾਉ ਸਾਡੀ ਤੇ ਇਹ ‘ਭਾਰਤ ਮਾਤਾ’ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਆਏ ਰਿਫੂਜੀ ਹੋ। ਅਸੀਂ ਕਦੀ ਵੀ ਇਹ ਸੁਨੇਹਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕੇ ਕੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਵਡਮੁੱਲੇ ਯੋਗਦਾਨ ਨਾਲ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੁਲਾਮਾਂ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਖੁੱਲੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਲੈਣ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਵਰਨਾ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਤੇ ਹਕੂਮਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਹਰ ਸਲਤਨਤ ਇਨਾਂ ਦੀ ਬੇਪਤੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਇਹ ਸਦੀਆਂ ਗੁਲਾਮੀ ਦਾ ਜੀਵਨ ਜੀਂਦੇ ਰਹੇ। ਕੁਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਕੌੜਾ ਨੇ ਇਕ ਥਾਂ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕੇ ਜਦੋਂ ਇਨਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣੀ ਸੁਰਖਿਆ ਲਈ ਤਾਕਤ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਪਈ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਨੂੰ ਅਪਣੀ ‘ਖੜਗਧਾਰੀ’ ਬਾਹ ਬਣਾ ਲਿਆ, ਜਦੋਂ ਸਾਡੀ ਵਖਰੀ ਪਛਾਣ ਤੇ ਹੋਂਦ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲਗੀ ਤੇ ਇਨਾਂ ਸਾਨੂੰ ‘ਵਖਵਾਦੀ’ ਐਲਾਨਿਆ। ਜਿਸ ਚੀਜ ਨੂੰ ਪਰਾਇਆ ਪਰਾਇਆ ਕਹਿੰਦੇ ਰਹੋ, ਉਹ ਚੀਜ ਪਰਾਈ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਜਿਸ ਚੀਜ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਕਹਿੰਦੇ ਰਹੋ ਉਸ ਤੇ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਛੇਤੀ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਜਤਾ ਸਕਦਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਾਣਕਿਆ ਦੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਸਿੱਖਿਆ ਅਪਣੇ ਚਾਲਾਕ ਗੁਰੂ ਕੋਲੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਜੇ ਸਾਡੀ ਵਖਰੀ ਹੋਂਦ ਤੇ ਆਜ਼ਾਦ ਹਸਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ‘ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ’ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆਇਆ, ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਚੱਕੀ ਦੇ ਪੁੜ ਵਾਂਗ ਭਾਰ ਬਣ ਕੇ ਪੈ ਗਇਆ। ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਇਨਾਂ ਦੇ ਲੀਡਰ ਇਸ ਦੇ ਬਾਰੇ ਜ਼ਹਿਰ ਘੋਲਣ ਲਗੇ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਾਉਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜੁਗਤ ਤੇ ਉਪਰਾਲੇ ਵਰਤਨ ਲਗੇ, ਉਹ ਇਸ ਵਿਚ ਵੀ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹੇ। ਸਾਡੇ ਸਿਆਸੀ ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਆਗੂ ਖਰੀਦੇ ਤੇ ਵਰਤੇ ਗਏ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਕੈਲੰਡਰ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਆਪ ਹੀ ਬਣੇ ਰਹੇ, ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਲਟਾ ਸਾਡੇ ਤੇ ਹੀ ਆਪਣੀ ਬ੍ਰਾਹਮਣੀ ਜੰਤਰੀ ਲਾਗੂ ਕਰ ਦਿਤੀ।
ਖਾਲਸਾ ਜੀ, ਹੁਣ ਵੀ ਅਸੀ ਸੁਤੇ ਪਏ ਹਾਂ, ਸਾਡੀ ਕਿਰਪਾਨ ਦਾ ਸਾਈਜ ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਘਟਦਾ ਗਇਆ, ਇਥੋਂ ਤਕ ਕੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨਾਲੋਂ ਹੀ ਉਹ ਉਤਰ ਚੁਕੀ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਇਸ ਲੇਖ ਨਾਲ ਲਗੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖੋ ਉਨਾਂ ਨੇ ਅਪਣੇ ਤਰਸ਼ੂਲ ਦਾ ਡਿਜਾਇਨ ਵੀ ਬਦਲ ਲਿਆ ਹੈ। ਵਿਚ ਵਾਲਾ ਨੋਕੀਲਾ ਹਿੱਸਾ ਉਨਾਂ ਖੰਡੇ ਦੇ ਅਕਾਰ ਦਾ ਤੇ ਵੱਡਾ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਤੇ ਲੰਮੀ ਡੰਡੀ ਦੀ ਥਾਂ ਕਿਰਪਾਣ ਵਰਗਾ ਹੇਂਡਿਲ ਲਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਧਾਰਮਿਕ ਅਦਾਰਿਆਂ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਾ ਰੰਗ ਵੀ ‘ਕੇਸਰੀ’ ਦੀ ਥਾਂਵੇ ‘ਭਗਵਾ’ ਕਰ ਦਿਤਾ ਗਇਆ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਕੋਈ ਟਾਂਵਾਂ ਟਾਂਵਾਂ ਸਿੱਖ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਲਕੇ ਇਨਾਂ ਦੇ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰੇ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਤੇ ਕੌਮ ਦੇ ਹਰ ਤਬਕੇ ਦੇ ਲੋਕ ਸਿਆਸਤ ਦਾਨ, ਵਿਦਵਾਨ, ਲੇਖਕ ਧਾਰਮਿਕ ਆਗੂ ਅਤੇ ਬਹੁਤੇ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਇਨਾਂ ਦੇ ਵਰਕਰ ਬਣ ਚੁਕੇ ਹਨ। ਕੁੱਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੰਗਤ ਸੰਸਾਰ.ਕਾਮ ਨਾਮ ਦੀ ਇਨਾਂ ਦੀ ਵੇਬਸਾਈਟ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਧਾਰਮਿਕ ਤੇ ਸਿਆਸੀ ਆਗੂਆਂ ਦੀ ਇਕ ਲਿਸਟ ਵੀ ਛਪੀ ਸੀ, ਜੋ ਇਨਾਂ ਦੇ ਖਾਸ ਮੈਂਬਰ ਹਨ (ਇਹ ਲਿਸਟ ਹੁਣ ਉਥੋਂ ਡੀਲੀਟ ਕਰ ਦਿਤੀ ਗਈ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਉਸ ਲਿਸਟ ਦਾ ਉਸ ਵੇਲੇ ਦਾ ਕਡ੍ਹਿਆ ਪ੍ਰਿੰਟ ਆਊਟ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਗਿਆਨੀ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ, ਗਿਆਨੀ ਇਕਬਾਲ ਸਿੰਘ, ਗਿਅਨੀ ਕੁਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਆਦਿ ਪ੍ਰਮੁਖ ਨਾਮ ਹਨ।)
ਖਾਲਸਾ ਜੀ! ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਮਾਮੂਲੀ ਨਾ ਸਮਝੋ। ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਜ਼ਖਮ ਨਾਸੂਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੇ ਵਕਤ ਰਹਿੰਦੇ ਉਸ ਦਾ ਇਲਾਜ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਸਾਡੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ, ਪ੍ਰਚਾਰਕਾਂ ਤੇ ਰਾਗੀਆਂ ਦੇ ਅਵੇਸ੍ਹਲੇਪਨ ਦੇ ਕਾਰਣ ਹੀ ਕੌਮ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦ ਦੇ ਖਾਰੇ ਸਮੂੰਦਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਚੁਕੀ ਹੈ। ਦਾਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਲੇਖ ਵਿਚ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਦੇ ਨਿਘਾਰ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਸੂਰਵਾਰ ਸਾਡਾ ਉਹ ਸੂਝਵਾਨ ਤਬਕਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਵਿਦਵਾਨ, ਪ੍ਰਚਾਰਕ, ਕਥਾਕਾਰ ਤੇ ਰਾਗੀ ਆਂਉਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤਬਕਾ ਹੀ ਗੁਰੂ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਤੋਂ ਕੌਮ ਨੂੰ ਅਵਗਤ ਕਰਾਂਉਦਾ ਤੇ ਉਨਾਂ ਵਿਚ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਤੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਇਹ ਤਬਕਾ ਹੀ ਆਪਣੀ ਵਿਦਵਤਾ ਨੇ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਹਉਮੈ ਵਿਚ ਗਲਤਾਨ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕੌਮ ਨੂੰ ਕਿਸਨੇ ਬਚਾਉਣਾਂ ਹੈ।
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪੰਥ ਦਾ ਕਿਸੇ ਸੁਹਿਰਦ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਅਤੇ ਲੱਛੇਦਾਰ ਭਾਸ਼ਾਸ਼ੈਲੀ ਵਰਤਨ ਵਾਲੇ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਤੇ ਇਸ ਲੇਖ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਗੱਲਾਂ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਉਣ, ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਲੇਖ ਦਾ ਵੀ ਪੋਸਟਮਾਰਟਮ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਂ ਬਰਬਾਦ ਕਰੇ। ਲੇਕਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕਿਊਂਕਿ ਨਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵਿਦਵਾਨ ਹਾਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਲੇਖਕ। ਮੈਂ ਤੇ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਦਾ ਉਹ ਕੂਕਰ ਹਾਂ ਜਿਸਦੀ ਡਿਊਟੀ ਹੀ ਜਾਗਦੇ ਰਹਿਣਾ ਤੇ ਉਸ ਘਰ ਦੇ ਵਾਰਿਸਾਂ ਨੂੰ ਭੌਂਕ ਭੌਂਕ ਕੇ ‘ਦੂਤਾਂ’ ਤੋਂ ਸੁਚੇਤ ਕਰਨਾ, ਭਾਵੇਂ ਇਸ ਦਾ ਇਨਾਮ ਵੱਟੇ, ਢੇਮਾਂ ਤੇ ਡਾਂਗਾਂ ਹੀ ਕਿਊ ਨਾ ਹੋਣ। ਤੇ ਹਰ ਸਿੱਖ ਦਾ ਇਹ ਫਰਜ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਕਿ ਕੌਮ ਤੇ ਝੁੱਲ ਰਹੇ ਅਸਲ ਖਤਰਿਆਂ ਬਾਰੇ ਕੌਮ ਨੂੰ ਅਵਗਤ ਕਰਾਵੇ।
ਸੰਤਾ ਮਾਨਉ ਦੂਤਾ ਡਾਨਉ ਇਹ ਕੁਟਵਾਰੀ ਮੇਰੀ॥ ਦਿਵਸ ਰੈਨਿ ਤੇਰੇ ਪਾਉ ਪਲੋਸਉ ਕੇਸ ਚਵਰ ਕਰਿ ਫੇਰੀ ॥1॥
ਹਮ ਕੂਕਰ ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰਿ ॥ ਭਉਕਹਿ ਆਗੈ ਬਦਨੁ ਪਸਾਰਿ ॥1॥ ਪੰਨਾ 979

ਜਿਤੁ ਪੀਤੈ ਮਤਿ ਦੂਰਿ ਹੋਇ

ਸੰਸਾਰੀ ਜੀਵ ਅਗਿਆਨਤਾ ਵਸ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਧਾਰਮਿਕ, ਸਮਾਜਿਕ ਤੇ ਆਰਥਿਕ ਹਾਲਤ ਦਾ ਨਾਸ਼ ਕਰਨ ਤੇ ਤੁਲ ਚੁੱਕਾ ਹੈ । ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦੀ ਰਾਏ ਅਨੁਸਾਰ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਦੇਸ਼ ਜੋ ਉਨਤੀ ਦੀਆਂ ਸਿਖਰਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹ ਰਹੇ ਹਨ, ਇਕ ਨਾ ਇਕ ਦਿਨ ਸਰਬਨਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਜੇ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਵਧ ਰਹੀ ਵਰਤੋਂ ਨੂੰ ਠੱਲ੍ਹ ਨਾ ਪਾਈ ਗਈ ।
ਸਮਾਜ ਵਲ ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖੋ, ਅੱਜ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਮਾਰ ਹੇਠਾਂ ਰੁੜਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ । ਕਈ ਵਾਰ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਜਾਈਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਨੋਜੁਆਨ ਦੇਵੀ ਰੂਪ ਲੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਦੇਣ ਤੋਂ ਗੁਰੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ । ਉਹ ਇਸ ਭੁੱਲ ਵਿਚ ਹਨ ਕਿ ਲੜਕੀ ਦੀ ਸਿਆਣਪ ਸ਼ਰਾਬੀ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਕੇਗੀ। ਐਸੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਪੜਨ ਸੁਣਨ ਵਿਚ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬ ਕਾਰਨ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੇ ਕਤਲ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ । ਨੌਜੁਆਨ ਦੇਵੀ ਰੂਪ ਲੜਕੀਆਂ ਦੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਦੁੱਖਾਂ ਤੇ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿੱਚ ਜਲੀਲ ਹੋ ਕੇ ਤਬਾਹ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ । ਇਹ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਯਕੀਨਨ ਬਨਾਉਣੀ ਪਵੇਗੀ, ਸ਼ਰਾਬੀ ਸਿਆਣਪ, ਸ਼ਰਮ, ਧਰਮ, ਕਰਮ ਆਦਿ ਦੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਕਦਾ । ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਸਿੱਖੀ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਦਾ ਦੂਰ ਦਾ ਵੀ ਮੇਲ ਨਹੀਂ, ਸਿੱਖੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਉਂ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ 'ਪਾਰਾ ਤੇ ਪਾਣੀ' । ਕਦੇ ਵੀ ਪਾਰਾ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਇਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ, ਗਲ ਸਿਰਫ ਏਨੀ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬੀ ਸਿੱਖ ਅਖਵਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸਿੱਖ ਬਣ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਜਦੋਂ ਤਕ ਸ਼ਰਾਬ ਛੱਡ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦਾ ।
ਸਿੱਖ ਬਣਨਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਹੈ ਪਰ ਸਿੱਖ ਅਖਵਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਹੈ । ਸਿੱਖ ਬਣਨ ਲਈ ਹਿਤੋਂ ਚਿਤੋਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਪੈˆਦਾ ਹੈ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਵੈਰ, ਗੁੱਸਾ, ਈਰਖਾ, ਨਫਰਤ ਅਤੇ ਲੜਾਈਆਂ ਆਦਿ ਦਾ ਨਿੱਤ ਵਾਧਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਇਸ ਦਾ ਮੂਲ਼ ਕਾਰਨ ਸ਼ਰਾਬ ਹੀ ਹੈ । ਮੇਰੀ ਰਾਏ ਅਨੁਸਾਰ ਜੇ ਇਸੇ ਗਤੀ ਨਾਲ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ ਤਾਂ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸੰਸਾਰ ਦੈˆਤਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਇਨਸਾਨੀਅਤਾ ਦੀ ਪਹਿਚਾਨ ਆਪਣੇ ਉਚੇ ਸੁਚੇ ਜੀਵਨ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ।
ਕਈ ਵਾਰ ਅਗਿਆਨੀ ਜੀਵ ਇਹ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਦੇ ਕਦੇ ਘੁੱਟ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਾਂ । ਇਸ ਦਾ ਭਾਵ ਇਹੋ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਧਰਮ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਘੁਟ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਦੇਂਦਾ ਹੈ । ਇਹ ਪ੍ਰਤੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨਾਂ ਨਾਲ ਮਜ਼ਾਕ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੀ ਹੈ? ਸਵਾਲ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਮੰਨ ਲੈਣਾ ਅਤੇ ਕਦੇ ਨਾ ਮੰਨਣਾ, ਇਹ ਗੁਰੂ ਦੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਦੇ ਪਾਤਰ ਬਣਨ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ।
ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦੇ ਜਨਮ ਦਾਤਾ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ ਹੈ :
ਜਿਤੁ ਪੀਤੈ ਮਤਿ ਦੂਰ ਹੋਇ, ਬਰਲ ਪਵੈ ਵਿਚਿ ਆਇ । ਆਪਣਾ ਪਰਾਇਆ ਨ ਪਛਾਣਈ, ਖਸਮਹੁ ਧਕੇ ਖਾਇ । ਜਿਤੁ ਪੀਤੈ ਖਸਮ ਵਿਸਰੈ, ਦਰਗਹਿ ਮਿਲੈ ਸਜਾਇ । ਝੂਠਾ ਮਦੁ ਮੂਲਿ ਨ ਪੀਚਈ, ਜੇ ਕਾ ਪਾਰਿ ਵਸਾਇ ।
ਸ਼ਰਾਬ ਬਾਰੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਪੀਣ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਦੀ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮਨੁੱਖ ਅੰਦਰ, ਪਸ਼ੂ ਬਿਰਤੀ ਦਾ ਨਿਵਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਾਗਲਪਨ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੇ ਪਰਾਏ ਦੀ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ , ਐਸੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਜੀਵ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ ਧੱਕੇ ਖਾਣੇ ਪੈˆਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਮਾਲਕ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਭੁਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲਦੀ ਹੈ । ਇਸ ਲਈ ਅਜਿਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ, ਸੁਚੱਜਾ ਤੇ ਅਨੰਦਮਈ ਜੀਵਨ ਜੀਅ ਰਹੇ ਜੀਵ ਲਈ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਤਾਂ ਇਉਂ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਘਿਓ ਵਿਚ ਅੱਗ ਛੱਡਣਾ । ਸਿੱਖ ਮੱਤ ਦਾ ਮੂਲ ਹੀ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਤਿਆਗ ਤੇ ਗੁਰੂ ਹੁਕਮਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਹੈ । ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਾਵਨ ਬਾਣੀ ਆਦਿ ਗ੍ਰੰਥ ਵਿਚ ਦਰਜ਼ ਹੈ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਬੰਧੀ ਦਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇਕਰ ਗੰਗਾ ਵਰਗੇ ਪਵਿੱਤਰ ਜਲ ਤੋਂ ਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਕਿਉਂ ਨਾ ਬਣਾਈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਵੀ ਪੀਣ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਫੁਰਮਾਨ ਹੈ :
ਸੁਰਸਰੀ ਸਲਲ ਕ੍ਰਿਤ ਬਾਰੁਨੀ ਰੇ, ਸੰਤ ਜਨ ਕਰਤ ਨਹੀਂ ਪਾਨੰ । ਸੁਰਾ ਅਪਵਿਤ੍ਰ ਨਤ, ਅਵਰ ਜਲ ਰੇ, ਸੁਰਸਰੀ ਮਿਲਤ ਨਹਿ ਹੋਇ ਆਨੰ।
ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਨਾਲ ਕਈ ਕਿਸਮ ਦੇ ਮਾਨਸਿਕ ਅਤੇ ਸਰੀਰਕ ਰੋਗ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਕਥਨ ਹੈ :
ਇਤੁ ਮਦੁ ਪੀਤੈ ਨਾਨਕਾ, ਬਹੁਤੇ ਖਟੀਅਹਿ ਬਿਕਾਰ ।।
ਭਾਈ ਦੇਸਾ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜੋ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਨਾਲ ਨੇੜਤ ਰੱਖਦੇ ਸਨ, 'ਰਹਿਤਨਾਮੇ' ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬ ਸਬੰਧੀ ਲਿਖਦੇ ਹਨ :
ਪਰ ਨਾਰੀ, ਜੂਆ, ਅਸਤ, ਚੋਰੀ ਮਦਰਾ ਜਾਨ ।। ਪਾਂਚ ਐਬ ਯਿਹ ਜਗਤ ਮੇਂ, ਤਜੈ ਸੁ ਸਿੰਘ ਸੁਜਾਨ ।।
ਭਾਈ ਨੰਦ ਲਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ ਜੋ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸਿੱਖ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਸਿੱਖ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ।
ਗੋਯਾ ਨਿਗਾਹੇ ਯਾਰ ਕਿ, ਮਸੂਰ ਗਸ਼ਤਏਮ ।। ਕਿ ਖਾਹਸ਼ੇ ਮਯ ਰੰਗੀਨ, ਪੁਰ ਅਸਗਰਮੇ ਕੁਨੇਮ ।।
ਭਾਵ ਪਿਆਰੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਕ੍ਰਿਪਾ-ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨਾਲ ਅਸੀ ਐਸੇ ਮਸਤ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ ਕਿ ਰੰਗੀਨ ਅਤੇ ਗੁਪਤ ਵਿਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ।
ਸ਼ਰਾਬ ਸਬੰਧੀ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਰਾਏ ਦਿੱਤੀ ਹੈ :
ਮਹਾਰਣੀ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਮੌਤ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ । ਇਕ ਵਿਦਵਾਨ ਦਾ ਕਥਨ ਹੈ, ਜੇ ਸੰਸਾਰ ਲੋਕੀਂ ਸ਼ਰਾਬ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਦੇਣ ਫਿਰ ਹਕੀਮਾਂ-ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਕਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਾ ਪਵੇ ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ਰਾਬ ਕੋਈ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਧਾਰਮਿਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਡਾ. ਮਿਗਲਾਰਨ ਦਾ ਕਥਨ ਹੈ: ਜਿਹੜੀ ਘੜੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਖ੍ਰੀਦਾ-ਖ੍ਰਾਦੀ ਵਿਚ ਰੁਕਦੀ ਹੈ ਉਹ ਘੜੀ ਲੋਕ- ਪ੍ਰਲੋਕ ਦੀ ਹੋਸ਼ ਵਾਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਇਕ ਵਾਰ ਡਾਕਟਰ ਚਾਰਲਰ ਸਮਿਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਦੀ ਮਜਲਸ਼ ਨੇ ਘੇਰੇ ਵਿਚ ਲੈ ਲਿਆ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ । ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ਮੈˆ ਮੌਤ ਨੂੰ ਬੜੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਨਾਲ ਮਨਜ਼ੂਰ ਕਰਾਂਗਾ ਪਰ ਸ਼ਰਾਬ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਪੀਵਾਂਗਾ । ਡਾ. ਚਾਰਲਰ ਦੀ ਗੱਲ ਬਿਲਕੁਲ ਦਰੁਸਤ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਜੀਵ ਮੌਤ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਹੀ ਹਜ਼ਾਰ ਦਰਜੇ ਸਿਹਤ ਲਈ ਚੰਗਾ ਹੈ । ਅੱਜ ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਵਿਚ 70 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਰੋਗੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਸਰੀਰਕ ਜਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹਨ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਤੋਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕਦੀ । ਅੱਜ ਵੱਸਦੇ ਘਰ ਤਬਾਹੀ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ, ਨੌਜੁਆਨ ਜੋ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਅਣਮੁੱਲਾ ਧਨ ਹਨ, ਬਰਬਾਦੀ ਵੱਲ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ । ਸਕੂਲਾਂ, ਕਾਲਜਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਵੱਧਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਧਿਆਪਕ ਤੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਜਿੰਨਾਂ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਚੱਜੀ ਜੀਵਨ ਜਾਚ ਦਰਸਾਉਣੀ ਹੈ, ਸ਼ਰਾਬ ' ਮਸਤ ਹਨ । ਡਾਕਟਰ ਜਿਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿਰੋਈ ਸਿਹਤ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨੀ ਹੈ, ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਮਸਤੀ ਵਿਚ ਆਪ ਹੀ ਮਾਨਸਿਕ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਗਿਰਾਵਟਾਂ ਵਲ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ। ਜੱਜ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਇਨਸਾਫ ਦਿਵਾਉਣਾ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਸ਼ਰਾਬ ਵਿਚ ਡੁਬੇ ਪਏ ਹਨ । ਫੌਜ ਜਿਸ ਨੇ ਬਾਹਰੀ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਰੱਖਣਾ ਹੈ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇਸ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕੇ।
ਸਾਰੀ ਵਿਚਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸਿੱਟੇ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੀ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈ ਨੂੰ ਜੜੋਂ' ਉਖੇੜਨ ਲਈ ਹਰ ਪ੍ਰਾਣੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬੀ ਨਾਲ ਸਮਾਜਿਕ ਬਾਈਕਾਟ ਕਰੋ। ਸਰਕਾਰ ਇਸ ਵੱਧ ਰਹੀ ਬੀਮਾਰੀ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ ਤੇ ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਵੇ ਤਾਂ ਜੋ ਭਾਰਤ ਵਰਗੀ ਮਹਾਨ ਪਵਿੱਤਰ ਧਰਤੀ ਜਿਸਨੂੰ ਰਿਸ਼ੀਆਂ, ਅਵਤਾਰਾਂ, ਗੁਰੂਆਂ ਤੇ ਪੈਗੰਬਰਾਂ ਦੀ ਚਰਨ ਛੂਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਾਇਮ ਰਹਿ ਸਕੇ । ਅਸੀਂ ਆਰਥਿਕ, ਸਮਾਜਿਕ ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪੱਖੋਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਹੋ ਕੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਸੁਚੱਜਾ ਜੀਵਨ ਜੀਅ ਸਕੀਏ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੀ ਭੈੜੀ ਲਾਹਨਤ ਤੋਂ ਆਪ ਬਚ ਕੇ ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਸਮਝਾ ਕੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਸੱਚੇ ਸੇਵਕ ਅਖਵਾਈਏ ।